Babam Ve 29 Ekim

29 Ekim benim için sadece Cumhuriyet Bayramı değil, ayrıca özel bir gün. Babamı toprağa verişimizin yıl dönümü.

Henüz beş yaşındaki oğlum, aklına düşmüş gibi, arada bir bana babamın nerede olduğunu soruyor. Kendisi doğmadan önce vefat ettiğini söylüyorum. Sebebini sorduğunda, yaşlandığı ve hastalandığı için, diye cevap veriyorum. Aradan haftalar geçiyor, tekrar soruyor, tekrar aynı cevapları veriyorum.

Çocukların muhteşem zihinleri ve vicdanları var. Bir gün bana şöyle dedi:
"Ben büyüyünce senin baban olacağım. Hani senin baban ölmüş ya, o yüzden."

Ben işim dolayısıyla İstanbul'da yaşıyordum, annem babam Adana'daydı. Geçirdiği rahatsızlık sonrası babam hastaneye kaldırılıp solunum cihazına bağlı olarak günlerce uyutuldu. Onu görmeye gittiğimde bilinci kapalı yatıyordu ama sanki bilinci yerindeymiş gibi sürekli bacaklarını hareket ettiriyordu. Birkaç gün sonra akciğerlerinin ardından böbrekleri de yetersiz kalınca diyalize de bağlandı. Artık 45 kiloya düşmüş olan 83 yaşındaki bedeni yükü daha fazla kaldıramadı ve 28 Ekim 2008'in ilk saatlerinde vefat etti. Kendini toparlayan annem birkaç saat sonra sabahın ilk ışıkları henüz çıkmadan haberi bana telefonla verdi.

Hemen Adana'ya gittim. Ertesi gün defnedecektik. Ama bir sorun vardı. Ertesi gün bayramdı, her yer kapalı, taşıma araçları sınırlı olacaktı. Katılmak isteyen herkes için taşıt yetmeyebilirdi. Kuzenimi arayıp otobüs ayarlaması için ricada bulundum. Hiçbir soru sormadan, düşünüp fikir yürütmeden, sadece "tamam" diye cevapladı. Ertesi sabah evimize henüz cenaze gelmemişken kapıda iki otobüs hazır bekliyordu. Hakkını ödeyemem.

Ziyaretçilerimizin eksik olmadığı o akşam, matem içindeki evimize Cumhuriyet kutlamalarının sesleri geliyordu. Beni hiç ama hiç rahatsız etmedi. Aksine acımı hafifletti. Atatürk'ün hayatta olduğu Cumhuriyet yıllarını yaşamış olan babamı böyle bir günde uğurlamak tarifi zor bir duyguydu. Aradan geçen her yıl bu duygunun ne olduğunu daha iyi anlıyorum ama hâlâ tarif edemiyorum. Çünkü içinde acı var, gurur var, huzur var, özlem var ve daha birçok şey var. Bu sebeple her yıl 29 Ekim'de ben bu duyguyla hem babamı anar hem de Cumhuriyet Bayramını daha coşkulu kutlarım.

Hepimizin bir babası ve bir Cumhuriyeti var.
Sahip çıkın.

İşi Bırakıp Öğrenci Olmak

Japonya'ya geleli bir yıldan fazla oldu ama Japoncaya hâlâ yeterince hakim olduğumu söyleyemem. Bunun iki ana nedeni var. Birincisi, evde hâlâ Türkçe konuşuyoruz, ki bundan bir şikayetim yok çünkü her iki oğlumun da dilimizi iyi bilmelerini istiyorum. Şimdi beş yaşında olan büyük oğlumun iki ana dile sahip olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Hem Japoncayı hem Türkçeyi çok iyi konuşuyor. Dört yaşına kadar Türkiye'de kalmasının ve bunun son iki yılında anaokula gitmesinin büyük katkısı oldu. Burada da birbirimizle Türkçe konuşmak istememdeki asıl amaç hem onun Türkçeyi unutmaması hem de daha yeni yeni dil becerisi kazanmaya başlayan iki yaşındaki kardeşinin, kendisi gibi çift lisana sahip olarak büyümesi. İkinci sebep, yaklaşık on ay çalıştığım işte hemen hemen hiç konuşma imkânı olmamasıydı. Ben dahil herkes mesai boyunca önündeki işi yapmakla meşgul oluyor ve laflamak gibi herhangi bir fırsat neredeyse hiç olmuyordu.

Bu iki etkenden ilkini değiştirmeden amaca ulaşmanın tek çıkar yolu kalıyordu, o da ikinci etkeni değiştirmek. Bu sebeple, çalıştığım işten iki hafta önce, Eylül sonunda ayrıldım. Baştan sona kadar gerçekten sıkı çalıştığımı söyleyebilirim. Öyle ki, beni şirkete öneren aracı şirkete benim gibi birini daha bulmaları için talep gelmişti. Ayrılacağımı bildirdiğimde ise kalmam için epey ikna etmeye çalıştılar, kararlı olduğumu kabul etmek zorunda kaldıklarında ise kurs sonunda tekrar çalışmaya başlamamı istediler. Bunu övünmek için değil şunun için yazıyorum: dört farklı şirkette yaklaşık on beş sene çalıştığım kendi ülkemde, ki çok daha önemli şirketlerde çok daha önemli işlere imza attım, asla böyle bir övgüye nail olmadım. Gerçi aynı işe tekrar dönmek niyetinde değilim. Zaten dili geliştirmek istememdeki sebeplerden biri de daha iyi işlere adım atacak donanımı elde edebilmek. Ama şöyle bir düşününce, filancanın oğlu, falancanın yeğeni, şu cemaat üyesi, bu tarikatın müridi gibi sıfatlarımın olmaması sebebiyle ağzımla kuş tutsam yaranamayacağımı anladığım kendi ülkemdeki çalışma hayatı ile, bırakın kimin nesi olduğumu, dillerini bile henüz iyi konuşamadığım halde, sadece ortaya koyduğum işe bakarak el üstünde tutulduğum Japonya'daki çalışma hayatı arasındaki fark bile aslında Japonların neden bizden daha ileri olduğu sorusunun cevaplarından birini rahatlıkla verir.

Gitmekte olduğum dil kursu Japonya Sağlık, Çalışma Ve Sosyal Yardımlaşma Bakanlığı tarafından finanse ediliyor. Bundaki amaç, ülkede yaşayan yabancı uyruklu kişilerin çalışma hayatına kazandırılması. Dolayısıyla sadece lisan değil, çalışma hayatındaki davranış şekilleri de öğretiliyor. Her öğrenciye dağıtılan, bugünkü kurla yaklaşık 200TL değerinde olan kitaplar, öğretmenlerin ücretleri, okula ait harcamalar bakanlık tarafından ödeniyor. Yani milletin vergilerinden karşılanıyor. Ben kurs için cebimden bir kuruş bile harcamıyorum. Sadece yol ve yemek masraflarını kendim karşılıyorum.

Öğrencilerin çoğunluğunu Brezilyalılar oluşturuyor, ki Japonya genelinde çalışan yabancı uyrukluların çoğu Brezilyalı. Yerinde bir ifadeyle, Almanya'daki Türk işçiler ne ise Japonya'daki Brezilyalı işçiler o. Bu yüzden Japonya'nın resmî ve eğlence mekânlarında bulunan duyuru ve uyarı levhalarında Japonca ve İngilizcenin yanı sıra Portekizce de yer alıyor. Öğrencilerin anadillerine göre dağıtılan ders kitaplarının Portekizce, İspanyolca, Çince anlatımlı olanları mevcut. Türkçe bulunmadığı için ben İngilizce olanı aldım. On dört kişilik sınıftaki tek Türk benim. Sınıftaki diğer öğrenciler Çin, Vietnam, Filipinler ve Peru'dan geliyor.

Yaklaşık iki buçuk ay sürecek olan kurs sonunda hemen iş arayışına geçmeyip bir üst seviyedeki kursa da katılmak niyetindeyim. Bu, aradaki boşluklarla en az altı ay işsiz kalacağım anlamına geliyor. Ekonomik olarak zor bir süreç bekliyor ama bu sıkıntıyı çekmenin gerekli olduğunu düşünerek önceden hazırlıklarımı yapmıştım ve süreç sonunda değeceğinden eminim. Bu öğrencilik günlerinin en iyi tarafı, ders bitip öğleden sonra döndüğüm zaman evde kimsenin olmaması. Epeyce yılların ardından ilk defa evde kendimle baş başa kalıp kendi keyfime göre hareket edebileceğim birkaç saat elde etmiş oluyorum.