Bu bir ay içinde, neredeyse tamamı ev ve diğer yerleşme işleri olmak üzere çok iş yaptık. Araya iki gezi bile sıkıştırdık. Yaptığımız işlerin ayrıntılarına insem bu yazı bitmez ama kayda geçirmek adına birkaç not düşeceğim.
Dördü kabin olmak üzere toplamları yüz kiloyu aşan yedi parça bagajla, 13 Temmuz akşamı Japonya'ya vardık. Kayınpederim ve kayınvalidem sürpriz yapıp bizi havalimanında karşıladılar. Japonya'daki birçok havalimanı gibi Osaka Havalimanı da yerleşim yerinden uzağa, denizin ortasına inşa edildiğinden merkez tren istasyonuna gitmek için yaklaşık bir saaatlik bir otobüs yolculuğu yapmak gerekiyor. Bizim son durağımız olan, yani evimizi kuracağımız Tsu şehrine gitmek için de bu merkez istasyondan (Namba'dan) trene binmemiz gerekiyor. Eşyamız çok olduğu için, hem valizleri hem çocukları taşıyarak, geldiğimiz günün akşamı bu tren yolculuğunu yapma riskine girmek istememiştik. Hem de geç saatlerde varacağımızı bildiğimizden Tsu'ya gitmek için son trene yetişemeyebileceğimizi de göz önünde bulundurup tüm eşyalarımızı taşıyıcı bir firmaya vermeyi, ilk geceyi Osaka'da geçirmeyi, ve ertesi gün sadece çocukları taşıyarak trenle Tsu'ya geçmeyi, maliyetine de katlanarak planlamıştık. İşte kayınpederim ve kayınvalidem, bu yükümüzü biraz olsun hafifletebilmek için üç buçuk saat araba kullanarak bizi karşılamaya gelmişlerdi.
Eşyalarımızı taşıyıcı firmaya verip hep beraber arabayla Tsu'ya dönebilirdik ama otel rezervasyonunu iptal etme süresi dolmuştu. Kalmasak bile ödeme yapmamız gerekiyordu. Ayrıca biz de tekrar saatler sürecek bir yolculuk yapamayacak kadar bitkindik. Bu yüzden eşimin anne ve babasına arabada eşlik etme görevi valizlerimize kaldı. İlk gecemizi Namba tren istasyonunun tam üzerindeki otelde geçirip ertesi gün Tsu'ya geçtik ve geçer geçmez yapmamız gereken işlere giriştik. Şöyle bir sıralayayım:
Resmî işlemler:
- Eşimin ve çocukların ikamet kayıtlarını yaptırdık.
- Eşimin emeklilik kaydını değiştirdik.
- Çocukların aşı kayıtlarını yaptırdık. Türkiye'de yapılan aşılarla karşılaştırıp eksik olanlar için takvim belirlendi. Türkiye'de olmayan bir aşıyı ben bile yaptırmak durumunda kaldım.
- Sağlık sigortalarını yaptırdık.
- Eve elektrik ve su bağlattık. İnternet, telefon ve televizyon yayını kurdurduk.
- Nagoya'daki göçmenlik bürosuna gidip benim için oturma iznine başvurduk. Bunun için gerekli evrakları hazırlamaya eşim Türkiye'de başlamıştı. Aradan birkaç hafta geçmesine rağmen hâlâ elimize bir cevap ulaşmadı. Yaşamımızı burada sürdürebilmek ve bir işe girmek için en önemli meselemiz şu anda bu.
Ev alışverişi:
- Sadece klima, buzdolabı ve çamaşır makinesine 15 bin liradan fazla para ödeyince buradaki yaşamımızın ekonomik açıdan çok kolay olmayacağı gerçeğini tokat gibi yedik. Gerçi bu kadar pahalı olmalarının sebeplerinden biri olağanüstü siyasetimizin Türk Lirası üzerindeki etkisi. Örneğin, aldığımız aletlerin fiyatları Japon Yeni olarak on yıl öncekiyle hemen hemen aynı. Ama Japon Yeni on yıl önceki Türk Lirasının yaklaşık üç katı. Siyasî istikrarımız aynı şekilde devam ederse bir on yıl sonra paramız bugünkünün de üçte biri değerine düşecek demektir. İstikrar çok mühim!
- Aldığımız diğer elektrikli eşyalar: ütü, su ısıtıcısı, saç kurutma makinesi, elektrikli süpürge, fırın, tost makinesi, pilav makinesi (Japonya'da her mutfakta bulunur, ekmek niyetine pilav yenir), dizüstü bilgisayar.
- Bu kadar elektrikli eşya almışken keyfime de biraz harcayayım deyip 4K televizyon ve Playstation 4 aldım.
Hazırda evde olan ocak, aspiratör, bulaşık makinesi ve su ısıtma sistemi, aşmış olduğumuz bütçemizi biraz dengeledi. Evin tuvaletinde elektrikli klozet bile var. Hatta duvara monte edilmiş uzaktan kumandası var. Bu tür şeyler Japonya'da standart gibi bir şey. Oturağın ısıtması, farklı su püskürtme seçenekleri filan var. Neyse.. Tencere, tava gibi bir kısım mutfak eşyası kayınvalideden geldi. Çocukları büyümüş olan baldızların eski bebek yatağı ile mama sandalyesini aldık. Büyük baldız artık kullanmadığı küçük mutfak masasını, iki sandalyesi ve bir taburesiyle bize bıraktı. Hem yemek, hem oyun, hem ders, hem yazdığım şu satırlar, hemen hemen her şeyi bu masa ve sandalyelerde yapıyoruz. Tabak, kâse, çatal, bıçak, perde, lamba, bardak, ampul, askı, yastık, örtü vs gibi ufak tefek şeyler epey para tuttu ve sürekli yeni bir şeyler çıkıyor.
Televizyon sehpası dışında mobilya adına henüz hiçbir şey almadık. Daha doğrusu almaya başlamadık. Evin dört odalı bir üst katı var ama henüz kullanmıyoruz. Kanepe, koltuk, hatta yatağımız yok. Japonların futon dedikleri birkaç santim yüksekliğindeki yer yatağında yatıyoruz.
Yani bizim şu anki durumumuz şöyle: 4K televizyonumuz var ama karşısında oturacak koltuğumuz yok; uzaktan kumandalı, alttan ısıtmalı tuvaletimiz var ama yatacak yatağımız yok. Artık bizi hangi kategoriye koyarsınız düşünün bulun.
Esas önemli noktayı sona bırakayım. İstanbul'daki arabamı satarak burada araba almak için bütçe hazırlamıştım. Eşimin ailesi ısrarla kendileri almak istedi. Epey direttim ama oralı bile olmadan arabayı alıp bize teslim ettiler. Yükümüzü hafifletecek maddi manevi diğer birçok konuda da bize yardımcı oldular ve olmaya devam ediyorlar. Eşimin ülkesi olmasaydı ya da eşimin ailesi bu kadar destekçi olmasaydı işimiz çok daha zor olurdu. Ben hepsine hazırlıklıydım ve planlarımı bu doğrultuda yapmıştım ama yurtdışına taşınmayı düşünenler bu satırları okuyorsa nelerle karşılaşacaklarının hesabını yaparken tüm bunları göz önünde bulundursunlar.
not: Araya sıkıştırdığımı söylediğim iki geziyi daha sonra kısaca yazacağım.
Resmî işlemler:
- Eşimin ve çocukların ikamet kayıtlarını yaptırdık.
- Eşimin emeklilik kaydını değiştirdik.
- Çocukların aşı kayıtlarını yaptırdık. Türkiye'de yapılan aşılarla karşılaştırıp eksik olanlar için takvim belirlendi. Türkiye'de olmayan bir aşıyı ben bile yaptırmak durumunda kaldım.
- Sağlık sigortalarını yaptırdık.
- Eve elektrik ve su bağlattık. İnternet, telefon ve televizyon yayını kurdurduk.
- Nagoya'daki göçmenlik bürosuna gidip benim için oturma iznine başvurduk. Bunun için gerekli evrakları hazırlamaya eşim Türkiye'de başlamıştı. Aradan birkaç hafta geçmesine rağmen hâlâ elimize bir cevap ulaşmadı. Yaşamımızı burada sürdürebilmek ve bir işe girmek için en önemli meselemiz şu anda bu.
Ev alışverişi:
- Sadece klima, buzdolabı ve çamaşır makinesine 15 bin liradan fazla para ödeyince buradaki yaşamımızın ekonomik açıdan çok kolay olmayacağı gerçeğini tokat gibi yedik. Gerçi bu kadar pahalı olmalarının sebeplerinden biri olağanüstü siyasetimizin Türk Lirası üzerindeki etkisi. Örneğin, aldığımız aletlerin fiyatları Japon Yeni olarak on yıl öncekiyle hemen hemen aynı. Ama Japon Yeni on yıl önceki Türk Lirasının yaklaşık üç katı. Siyasî istikrarımız aynı şekilde devam ederse bir on yıl sonra paramız bugünkünün de üçte biri değerine düşecek demektir. İstikrar çok mühim!
- Aldığımız diğer elektrikli eşyalar: ütü, su ısıtıcısı, saç kurutma makinesi, elektrikli süpürge, fırın, tost makinesi, pilav makinesi (Japonya'da her mutfakta bulunur, ekmek niyetine pilav yenir), dizüstü bilgisayar.
- Bu kadar elektrikli eşya almışken keyfime de biraz harcayayım deyip 4K televizyon ve Playstation 4 aldım.
Hazırda evde olan ocak, aspiratör, bulaşık makinesi ve su ısıtma sistemi, aşmış olduğumuz bütçemizi biraz dengeledi. Evin tuvaletinde elektrikli klozet bile var. Hatta duvara monte edilmiş uzaktan kumandası var. Bu tür şeyler Japonya'da standart gibi bir şey. Oturağın ısıtması, farklı su püskürtme seçenekleri filan var. Neyse.. Tencere, tava gibi bir kısım mutfak eşyası kayınvalideden geldi. Çocukları büyümüş olan baldızların eski bebek yatağı ile mama sandalyesini aldık. Büyük baldız artık kullanmadığı küçük mutfak masasını, iki sandalyesi ve bir taburesiyle bize bıraktı. Hem yemek, hem oyun, hem ders, hem yazdığım şu satırlar, hemen hemen her şeyi bu masa ve sandalyelerde yapıyoruz. Tabak, kâse, çatal, bıçak, perde, lamba, bardak, ampul, askı, yastık, örtü vs gibi ufak tefek şeyler epey para tuttu ve sürekli yeni bir şeyler çıkıyor.
Televizyon sehpası dışında mobilya adına henüz hiçbir şey almadık. Daha doğrusu almaya başlamadık. Evin dört odalı bir üst katı var ama henüz kullanmıyoruz. Kanepe, koltuk, hatta yatağımız yok. Japonların futon dedikleri birkaç santim yüksekliğindeki yer yatağında yatıyoruz.
Yani bizim şu anki durumumuz şöyle: 4K televizyonumuz var ama karşısında oturacak koltuğumuz yok; uzaktan kumandalı, alttan ısıtmalı tuvaletimiz var ama yatacak yatağımız yok. Artık bizi hangi kategoriye koyarsınız düşünün bulun.
Esas önemli noktayı sona bırakayım. İstanbul'daki arabamı satarak burada araba almak için bütçe hazırlamıştım. Eşimin ailesi ısrarla kendileri almak istedi. Epey direttim ama oralı bile olmadan arabayı alıp bize teslim ettiler. Yükümüzü hafifletecek maddi manevi diğer birçok konuda da bize yardımcı oldular ve olmaya devam ediyorlar. Eşimin ülkesi olmasaydı ya da eşimin ailesi bu kadar destekçi olmasaydı işimiz çok daha zor olurdu. Ben hepsine hazırlıklıydım ve planlarımı bu doğrultuda yapmıştım ama yurtdışına taşınmayı düşünenler bu satırları okuyorsa nelerle karşılaşacaklarının hesabını yaparken tüm bunları göz önünde bulundursunlar.
not: Araya sıkıştırdığımı söylediğim iki geziyi daha sonra kısaca yazacağım.
